- 1 -
Willa Hadriana
Tivoli to miejscowość położona 30 km na wschód od Rzymu, nad rzeką Aniene, u stóp Gór Sabińskich. Miasteczko to liczy dziś 56 tysięcy mieszkańców. Pierwotnie nazywało się Tibur. Według Dionizjusza z Halikarnasu miasteczko to zostało założone wcześniej niż Rzym. Jest też wspomniane przez Wergiliusza w Eneidzie. Malownicze okolice miasteczka przyciągały zamożnych starożytnych Rzymian, więc były ulubionymi miejscami wypoczynku. Miejscowość tę upodobał sobie między innymi imperator Hadrian zakładając swoją willę.
Dziś ruiny Willi Hadriana to światowej klasy zabytek wpisany na listę UNESCO.
Pałac został wybudowany w latach 118-134 n.e. Składa się z licznych budowli, które tworzą cztery główne kompleksy: publiczne, prywatne cesarza i jego gości, dla urzędników oraz dla żołnierzy, służby i niewolników). Połączone są one dziedzińcami i portykami, a także podziemnymi korytarzami, którymi poruszała się służba. Najprawdopodobniej był to jeden z największych pałaców starożytności. Jego obszar sięgał nawet 300 ha (obecnie zachowało się 56 ha). Jego powierzchnia była porównywalna do Pompei. Liczne podróże cesarza po Grecji i Egipcie miały wpływa na kształt i wystrój pałacu. Greckie i egipskie rozwiązania architektoniczne przenosił do swojej willi. Najbardziej widoczne jest to w najpiękniejszej części kompleksu – tzw. Kanoposu. Część ta stanowiła basen, który swój kształt i nazwę bierze od kanału łączącego miasta Kanopos i Aleksandrię. Znajdują się tu posągi, które są kopiami kariatyd z Erchetejonu w Atenach.
Godnym uwagi jest też Ogród-Stadion (zwany Casino). Przylegają do niego tzw. Małe i Wielkie Termy. W części zachodniej znajduje się punkt widokowy. Zdobiące willę mozaiki obecnie dostępne są do zwiedzania w Muzeach Watykańskich i berlińskich. Na wiosnę w ruinach kompleksu odbywa się festiwal teatralny.
Dziś ruiny Willi Hadriana to światowej klasy zabytek wpisany na listę UNESCO.
Pałac został wybudowany w latach 118-134 n.e. Składa się z licznych budowli, które tworzą cztery główne kompleksy: publiczne, prywatne cesarza i jego gości, dla urzędników oraz dla żołnierzy, służby i niewolników). Połączone są one dziedzińcami i portykami, a także podziemnymi korytarzami, którymi poruszała się służba. Najprawdopodobniej był to jeden z największych pałaców starożytności. Jego obszar sięgał nawet 300 ha (obecnie zachowało się 56 ha). Jego powierzchnia była porównywalna do Pompei. Liczne podróże cesarza po Grecji i Egipcie miały wpływa na kształt i wystrój pałacu. Greckie i egipskie rozwiązania architektoniczne przenosił do swojej willi. Najbardziej widoczne jest to w najpiękniejszej części kompleksu – tzw. Kanoposu. Część ta stanowiła basen, który swój kształt i nazwę bierze od kanału łączącego miasta Kanopos i Aleksandrię. Znajdują się tu posągi, które są kopiami kariatyd z Erchetejonu w Atenach.
Godnym uwagi jest też Ogród-Stadion (zwany Casino). Przylegają do niego tzw. Małe i Wielkie Termy. W części zachodniej znajduje się punkt widokowy. Zdobiące willę mozaiki obecnie dostępne są do zwiedzania w Muzeach Watykańskich i berlińskich. Na wiosnę w ruinach kompleksu odbywa się festiwal teatralny.
____________________
- 2 -
Porządek joński
Porządek joński - jeden z klasycznych porządków, czyli systemów konstrukcyjno-kompozycyjnych w architekturze. Elementy tych porządków określone są określonymi proporcjami i odznaczają się jednolitą formą. Istnieje pięć głównych porządków klasycznych: dorycki, joński, koryncki, toskański i kompozytowy. Zostały one przyjęte przez architekturę renesansu i usystematyzował je Leone Battista Alberti w swym traktacie z 1452 r. De re aedificatoria libri cedem (Dziesięć ksiąg o sztuce budowania). Jest to jeden z najważniejszych traktatów teoretycznych. Każdy porządek miał swoje charakterystyczne cechy. Każdy z porządków był odpowiedni dla określonego charakteru budynku.
Porządek joński charakteryzuje się kapitelami z wolutą opisywaną często jako przypominającą baranie rogi. Ich fronty i boki różnią się wyglądem, co nie jest cechą charakterystyczną dla innych porządków. Kolumny jońskie zazwyczaj mają żłobkowane trzony i profilowane bazy. Fryz ciągły może być gładki lub ozdobiony dekoracją reliefową.
Porządek joński charakteryzuje się kapitelami z wolutą opisywaną często jako przypominającą baranie rogi. Ich fronty i boki różnią się wyglądem, co nie jest cechą charakterystyczną dla innych porządków. Kolumny jońskie zazwyczaj mają żłobkowane trzony i profilowane bazy. Fryz ciągły może być gładki lub ozdobiony dekoracją reliefową.
____________________