- 1 -
Laska Asklepiosa - część loga na sztandarach
Laska Asklepiosa – atrybut grecko-rzymskiego boga sztuki lekarskiej – Asklepiosa/Eskulapa. Laska jest opleciona przez węża – te dwa elementy do dzisiejszego dnia oznaczają medycynę. Symbol pierwotnie przedstawiał oba elementy oddzielnie.
Czemu są jednak połączone oba elementy? Węże zrzucają skórę, wychodząc z niej „odrodzone”. W wielu kulturach fakt ten symbolizuje duchowe uzdrowienie.
Czemu są jednak połączone oba elementy? Węże zrzucają skórę, wychodząc z niej „odrodzone”. W wielu kulturach fakt ten symbolizuje duchowe uzdrowienie.
____________________
- 2 -
Mozaika Konkurs picia Heraklesa i Dionizosa
Mozaika Konkurs picia Heraklesa i Dionizosa - przedstawia scenę z mitologii rzymskiej, w której Herakles i Dionizos rywalizują w konkursie picia. Bóg leży na kanapie z kubkiem w jednej ręce i z thyrsos (kostur zakończony szyszką) w drugiej. Obok niego stoi Herakles popijający wino. Bogu towarzyszą między innymi grająca na flecie nimfa Maenad oraz satyr Silenus.
Mozaika – technika wykonywania obrazów na posadzkach i ścianach z małych kolorowych płytek rozwijana przez starożytnych Rzymian. Były to szklane płytki, zwane tessera. Czasami były upiększane spodami ze złotej folii. Technika ta została przejęta później przez sztukę starochrześcijańską, a później bizantyjską.
Mozaika daje efekty zbliżone do malarstwa i odznacza się niezwykłą trwałością – dzięki temu jest stosowana głównie jako dekoracja architektoniczna. Używano jej także do zdobienia wyrobów rzemiosła artystycznego.
Ciekawostka dodatkowa: mozaika była znana już w starożytności – w Mezopotamii, Egipcie i w kręgu kultury egejskiej. Ta technika rozkwitła w Grecji (ornamentalne dekoracje posadzek, a w okresie hellenistycznym również kompozycje figuralne) oraz w Rzymie.
Dionizos – w mitologii grecko-rzymskiej - bóg wina, płodnych sił natury i plonów. Syn Zeusa i Semele, małżonek Ariadny. Wprowadził uprawę latorośli winnej i uczył wytłaczania gron oraz fermentacji wina w wielu krajach. Podróżował na rydwanie w towarzystwie wesołego, tłumnego i hałaśliwego orszaku składającego się z bachantek, satyrów, sylenów i nimf.
Dionizje Wielkie – święto obchodzone każdej wiosny poświęcone Dionizosowi – bogu wina i ekstazy. Podczas tego święta chóry męskie i chłopięce śpiewały o legendarnych wydarzeniach. Ich przewodnik, będący też kompozytorem i tekściarzem, prowadził z nimi dialog. Tespis w okresie 536-533 r. p. n. e. wzbogacił chóralne występy o prolog i kwestie aktorskie. Był to zalążek greckiej tragedii. Dionizje Wielkie trwały pięć dni.
Dionizje Małe – wiejskie święto obchodzone w końcu grudnia, kiedy otwierano naczynia z młodym winem.
Ciekawostka dodatkowa: Praksyteles przedstawiał Dionizosa jako nagiego młodzieńca bez zarostu, z przerzuconą tylko skórą jelonka. Wiele posągów, płaskorzeźb i malowideł przedstawia go także jako młodzieńca – o dziwnie miękkich, wypieszczonych kształtach, w wieńcu z bluszczu lub z liści winogradu, z tyrsem w ręku, kiścią winogron. Wypoczywa w cieniu winnej latorośli, jedzie na wozie zaprzężonym przez lwy lub tygrysy. Zazwyczaj jest w towarzystwie pantery, lamparta, tygrysa i czasami pochyla się ku nim, by dać im pić wino z dzbana.
Herakles (Herkules) – w mitologii greckiej - syn Zeusa i Alkmeny, najsłynniejszy grecki bohater. Charakteryzuje go nadludzka siła, odwaga, wytrzymałość, dobroć i współczucie. Początkowo czczony w Argos, później w całym Peloponezie, w końcu w całej Grecji i w Rzymie. Filozofowie widzieli w nim ideał człowieka, zasługujący na nieśmiertelność przez swoje czyny i wybór drogi życia pełnego trudu w służbie cierpiących. Co ciekawe, był patronem kultury, atletyki i uzdrowicielem. W Rzymie spostrzegany był dodatkowo jako bóg handlu, zysku kupieckiego, powodzenia i chroniący od złego.
Satyr – z mitologii greckiej – bóstwo lasów i wzgórz, weseli, rozpustni. Satyrowie byli lubieżnymi towarzyszami Dionizosa, pokrewni nimfom. Co ciekawe nimfy były zazwyczaj ich celem grubiańskich i natarczywych zalotów. Już w starożytności satyrowie nie byli odróżniani od sylenów. Dla przykładu: w różnych wersjach legendy o Midasie Marsjasz i Sylen są raz satyrami, a gdzie indziej opisywani jako sylenowie.
Nimfa – w mitologii greckiej – boginka sił żywotnych i uroków wolnej przyrody, nieujarzmionej przez człowieka. Były kojarzone z rzekami, morzami, źródłami, lasami, drzewami, górami. Często zamieszkiwały groty. Były pięknymi dziewczynami, ale długo żyjącymi.
Mozaika – technika wykonywania obrazów na posadzkach i ścianach z małych kolorowych płytek rozwijana przez starożytnych Rzymian. Były to szklane płytki, zwane tessera. Czasami były upiększane spodami ze złotej folii. Technika ta została przejęta później przez sztukę starochrześcijańską, a później bizantyjską.
Mozaika daje efekty zbliżone do malarstwa i odznacza się niezwykłą trwałością – dzięki temu jest stosowana głównie jako dekoracja architektoniczna. Używano jej także do zdobienia wyrobów rzemiosła artystycznego.
Ciekawostka dodatkowa: mozaika była znana już w starożytności – w Mezopotamii, Egipcie i w kręgu kultury egejskiej. Ta technika rozkwitła w Grecji (ornamentalne dekoracje posadzek, a w okresie hellenistycznym również kompozycje figuralne) oraz w Rzymie.
Dionizos – w mitologii grecko-rzymskiej - bóg wina, płodnych sił natury i plonów. Syn Zeusa i Semele, małżonek Ariadny. Wprowadził uprawę latorośli winnej i uczył wytłaczania gron oraz fermentacji wina w wielu krajach. Podróżował na rydwanie w towarzystwie wesołego, tłumnego i hałaśliwego orszaku składającego się z bachantek, satyrów, sylenów i nimf.
Dionizje Wielkie – święto obchodzone każdej wiosny poświęcone Dionizosowi – bogu wina i ekstazy. Podczas tego święta chóry męskie i chłopięce śpiewały o legendarnych wydarzeniach. Ich przewodnik, będący też kompozytorem i tekściarzem, prowadził z nimi dialog. Tespis w okresie 536-533 r. p. n. e. wzbogacił chóralne występy o prolog i kwestie aktorskie. Był to zalążek greckiej tragedii. Dionizje Wielkie trwały pięć dni.
Dionizje Małe – wiejskie święto obchodzone w końcu grudnia, kiedy otwierano naczynia z młodym winem.
Ciekawostka dodatkowa: Praksyteles przedstawiał Dionizosa jako nagiego młodzieńca bez zarostu, z przerzuconą tylko skórą jelonka. Wiele posągów, płaskorzeźb i malowideł przedstawia go także jako młodzieńca – o dziwnie miękkich, wypieszczonych kształtach, w wieńcu z bluszczu lub z liści winogradu, z tyrsem w ręku, kiścią winogron. Wypoczywa w cieniu winnej latorośli, jedzie na wozie zaprzężonym przez lwy lub tygrysy. Zazwyczaj jest w towarzystwie pantery, lamparta, tygrysa i czasami pochyla się ku nim, by dać im pić wino z dzbana.
Herakles (Herkules) – w mitologii greckiej - syn Zeusa i Alkmeny, najsłynniejszy grecki bohater. Charakteryzuje go nadludzka siła, odwaga, wytrzymałość, dobroć i współczucie. Początkowo czczony w Argos, później w całym Peloponezie, w końcu w całej Grecji i w Rzymie. Filozofowie widzieli w nim ideał człowieka, zasługujący na nieśmiertelność przez swoje czyny i wybór drogi życia pełnego trudu w służbie cierpiących. Co ciekawe, był patronem kultury, atletyki i uzdrowicielem. W Rzymie spostrzegany był dodatkowo jako bóg handlu, zysku kupieckiego, powodzenia i chroniący od złego.
Satyr – z mitologii greckiej – bóstwo lasów i wzgórz, weseli, rozpustni. Satyrowie byli lubieżnymi towarzyszami Dionizosa, pokrewni nimfom. Co ciekawe nimfy były zazwyczaj ich celem grubiańskich i natarczywych zalotów. Już w starożytności satyrowie nie byli odróżniani od sylenów. Dla przykładu: w różnych wersjach legendy o Midasie Marsjasz i Sylen są raz satyrami, a gdzie indziej opisywani jako sylenowie.
Nimfa – w mitologii greckiej – boginka sił żywotnych i uroków wolnej przyrody, nieujarzmionej przez człowieka. Były kojarzone z rzekami, morzami, źródłami, lasami, drzewami, górami. Często zamieszkiwały groty. Były pięknymi dziewczynami, ale długo żyjącymi.
____________________